‼️ موسسه ملک پور هیچ گونه خدماتی برای پناهندگی ارائه نمی کند و مطالب این صفحه تنها جهت ارتقا اطلاعات شما عزیزان و آشنایی با خطرات پناهندگی ارائه می گردد. ‼️
اخذ اقامت سنگاپور از طریق پناهندگی
یکی از راهای مهاجرت،پناهندگی می باشد. اخذ اقامت سنگاپور از طریق پناهندگی کار تقریبا غیرممکنی است. زیرا این کشور گرچه سعی در برقراری صلح در منطقه دارد اما ساز و کار مشخص و مدونی جهت پناهندگی ندارد و اصولا اخذ اقامت سنگاپور از طریق پناهندگی جزو راهای اخذ اقامت این کشور محسوب نمی گردد. گفتنی ست کشور سنگاپور دومین کشور کوچک آسیا می باشد که از جزیره سنگاپور و چند جزیره کوچک دیگر تشکیل شده و مساحتی در حدود 715 کیلومتر مربع دارد و این مساحت کم عدم اعطای اقامت سنگاپور از طریق پناهندگی را توجیه پذیرتر می کند. اگر قصد اخذ اقامت سنگاپور از طریق پناهندگی را دارید بهتر آن است راه دیگری برای ورود به این کشور انتخاب کنید به خصوص که این کشور درصدد پیشرفت بیشتر و جذب نیروهای بین الملی می باشد اخذ اقامت سنگاپور از طریق پناهندگی چندان عقلایی به نظر نمی رسد. بنابراین با انتخاب راه دیگر از توصیه ها و راهنمایی های وکلای مجرب موسسه مشاوره ای MIE برخوردار باشید تا بتوانید بهترین را برای خودتان پیدا کنید.
سنگاپور به عنوان کشوری کوچک و پرجمعیت قادر به قبول پناهندگان نمی باشد حتی با وجود اینکه در حال حاضر میلیون ها نفر از مردم جنگ زده سوریه در این کشور پناهنده شده اند سنگاپور اعلام کرده است تا زمانی که جنگ پایان پذیرد و به یک راه حل سیاسی برسند و صلح در داخل کشور سوریه و کل منطقه حکم فرما گردد برای کمک به قربانیان با کمیساریای عالی پناهندگان در سازمان ملل متحد و گروه های بشردوستانه کار خواهد کرد ولی MHA اعلام نموده است که سنگاپور پناهنجویان یا افرادیکه به دنبال پناهندگی سیاسی هستند را صرف نظر از قومیت و ملیت آنها نمی پذیرد .
بین سال های 1975 و 1979 نزدیک به 5000 پناهجوی ویتنامی از طریق کشتی های تجاری وارد سنگاپور شدند. سنگاپور اولین کشوری می باشد که از ورود پناهجویان به خط ساحلی کشورش جلوگیری به عمل آورد به جای آنکه غذا، آب و سوخت در اختیار آنها قرار دهد در این امر نیروهای مسلح سنگاپور(SAF)با نیروی دریایی آن(RSN) همکاری کردند.
در پایان ژوئن 1996 اردوگاه پناهجویان بعد از بازگرداندن آخرین دسته 99 نفره از boat people به کشورشان که از سال 1996 در آنجا زندگی می نمودند رسماٌ بسته شد.حتی جاده هاوکینگ که محل اردوگاه پناهندگان بود بعد از آن بسته شد.
آیا سنگاپور دلیلی برای قبول نکردن پناهندگان دارد؟
بحران کنونی قایق های مهاجر در جنوب شرق آسیا که شامل آزار و اذیت اقیلیت روهینگیا میانمار و فقر در بنگلادش می گردد توجه جهان را جلب نموده است. در حالی که گزارش از ورود قایق به آب های سنگاپور وجود دارد دولت پیشگیرانه اظهار داشت که کشور در موقعیت برای قبول افراد به دنبال پناهندگان سیاسی یا پناهندگی نیست.
این موقعیت دو سال و نیم پیش مورد آزمایش قرار گرفت زمانی که یک کشتی ثبت شده ویتنامی حامل 40 پناهجو برمه ای در سواحل سنگاپور وارد شده بود. آنها در خلیج بنگال نجات داده شدند پس از آنکه کشتی آنها در Nayou بنگلادش غرق شد، مقامات سنگاپور مانع از ورود بازماندگان شدند. جلوگیری از ورود پناهندگان و پناهجویان اغلب به مساحت محدود در سنگاپور و تجربه ناخوشایند کشور در خصوص پناهندگان در سال 1970 نسبت داده می شود با این حال نیاز به بررسی دقیق تر دارد.
مساحت کم زمین
مساحت کم زمین استدلالی می باشد که معمولا برای توجیه ناتوانی خود در پذیرش افرادی که به دنبال پناهندگی هستند به کار می رود. سنگاپور یکی از کوچک ترین کشورهای جهان با مساحت کل حدود 715 کیلومتر مربع و جمعیت 47/5 میلیون نفری می باشد. هجوم پناهندگان و پناهجویان بدون شک به زیر ساخت های ملی تیره و تار این کشور اضافه خواهد کرد.این به معنی افزایش تقاضا برای مسکن، تراکم بیشتر در جاده ها و کم شدن فضای مشترک برای لذت بردن شهروندان می باشد.
با این حال تصویب جمعیت کاغذ سفید یا همان Population White Paper در سال 2013 نشان داده است که تعداد زیاد ممکن است مشکل نباشد.با توجه به جمعیت کاغذ سفید سنگاپور قصد افزایش جمعیت حاضر را تا سال 2030 بین 5/6 تا 9/6 دارد.دولت می گوید مساحت سنگاپور از سال 1965 حدود 23درصد افزایش پیدا کرد و سرمایه گذاری در امکانات زیربنایی در حال انجام می باشد و مساحت زمین این کشور را قادر به گسترش و حفظ جمعیت کرده.
تجربه تاریخی ناخوشایند
یکی دیگر از عوامل محرک در سیاست درهای بسته سنگاپور تجربه ی ناخوشایندی ست که در سال 1970 در کمک به بحران پناهندگان ویتنامی داشته اند.
نزدیک به یک میلیون نفر از هندوچینی ها اختلال شدید برای کشورهای همسایه شان به ارمغان آورند، به همین دلیل دولت سنگاپور دستورالعمل فرموله شده ای برای کنترل پذیرش قایق های مردمی برقرار کرد. در سال 1978، سنگاپور و کمیساریای عالی سازمان ملل متحد برای پناهندگان (UNHCR) به توافقی برای حمایت بین المللی از پناهندگان پیوست. سنگاپور موافقت کرد که یک اردوگاه موقت در جاده هاوکینز به پناهندگان اجازه دهد تا حداکثر 1000 پناهنده برای یک دوره بیش از 90 روز در آنجا بمانند.
پناهندگان اجازه پیاده شدن ندارند تا زمانی که نماینده UNHCR یک تعهد کتبی ارائه دهد به ارائه هر چه سریع تر یک راه حل دائمی که در این مورد خاص اسکان مجدد در یک کشور ثالث می باشد. همزمان باید نمانده UNHCR گواهی کند که پناهندگان به وسیله ماموریت خارجی در سنگاپور بررسی شده اند. این فرایند به عنوان سیستم تضمین به تمام پناهندگان بعد از نجات یافتن و رسیدن به پورت سنگاپور اسکان مجدد اعطا می نماید.
پس از کنفرانس در مورد پناهندگان هندوچین در سال 1989 طرح جامع اقدام اجرا شد تا نشان دهد تمام پناهندگان و کسانی که به میهن خود بازگشتند به طور واقعی پیدا نشدند در حالی که ماموریت خارجی در سنگاپور برای ارائه تضمین به واردشدگان جدید که الزامات لازم برای پناهندگی را نداشتند تا اسکان مجدد به آنها اعطا شود ادامه داشت.در نتیجه سنگاپور این برنامه را ترک نمود با قبول مسئولیت میزبانی پناهندگان رد شده تا زمانی که به کشورشان بازگردند.
برای سال ها بسیاری از پناهجویان بسیاری از پناهندگان رد شده حاضر به بازگشت داوطلبانه نبودند در واقع 72 نفر از پناهجویان رد شده برای بازنگشتن به کشورشان مقاومت سختی کردند و اقدام به فرار از کمپ هاوکینز و اعتراض به دفتر کمیساریای عالی پناهجویان کردند. دیگران اقدام به خودکشی و اعتصاب غذا زدند.این تجربه تلخ و وعه شکنی کشورهای اسکان مجدد دهنده باعث شد سنگاپور در سال 1996 اعلام کند که پناهندگان دیگر اجازه ورود به کشورش را ندارند حتی اگر کشور ثالثی متعد به اسکان آنها گردد.
در حالی که این تجربه تلخ می تواند نگران کننده باشد اما به اندازه کافی مهم نیست تا دلیلی برای محدود کردن ورود پناهندگان و پناهجویان باشد. سنگاپور باید برای جلوگیری از نتایج مشابه به جای بستن درها تدابیر حفاظتی اتخاذ نماید مثلا سنگاپور می تواند یک سیستم تشخیص پناهندگی برای رسیدگی به ادعاهای متقاضیان ایجاد کند یا یک پروسه روشن و مشخص برای بازگشت به وطن تنظیم کند و حقوق متقاضیان را در زمانی که در کشورش هستند تعیین کند. پذیرش مشروط به دولت هایی که پناهندگی اعطا می نمایند بر اساس کل تعداد درخواست ها،تاثیر اقامت موقت یا طولاتی مدت پناهندگان که باعث تبدیل به شهروندی می شود، مهارت ها و صلاحیت های پناهندگان و ارزیابی اینکه آیا لینک های ویژه بین پناهندگان و جامعه محلی مانند شباهت زبانی و فرهنگی وجود دارد یا خیر.
نتیجه گیری
همان طور که از مطالب گفته شده بر می آید کشور سنگاپور با وجود جنگ های فراوان در آسیا درهای بازی برای پناهجویان ندارد و به همین دلیل قوانین مدون و ساز و کاری نیز برای ورود و سامان دادن به آنها تدوین نکرده. سنگاپور بدون توجه به این موضوع که تصمیم گیری در خصوص پذیرش یا رد درخواست پناهندگی می تواند در بعضی موارد زندگی یا مرگ آنها را تعیین نماید و دور کردن آنها به معنی محروم کردن آنها از شانس زندگی یا ساختن زندگی برای خود است از قبول پناهندگان سرباز می زند. انکار ورود آنها براساس تجربه تاریخی ناخوشایند و یا فضای زمین محدود کافی نیست با این ذهنیت سنگاپور باید در موضعش تجدید نظر نماید. ولی آنچه مسلم است آن است که این کشور گزینه مناسبی برای کسانی که قصد پناهندگی دارند نیست و همان طور که در بالا هم اشاره شده بسیاری از پناهندگانی که سال ها در این کشور زندگی کرده اند را به کشور مبداشان بازگردانده.